Erikas Zweiundvierziger
Zuvül zu såg´n mecht i vameid´n,
bis jetzt då kaun s´mi nämlich leid´n
Trotzdem gib i doch zu bedenk´n
sollt ma an jed´n d´Woahrheit schenk´n
Sie is — nenn i ´s beim Naumen
Scho maunchmoi aa a Frau mit Launen
De daun, waun sie der Zurn gråd påckt,
auf aund´re umanaundahåckt
De hin und wieda net bedenkt
Daß sich a aundra d´rüba kränkt
Doch is sie aa, i såg es laut
Daun wiedarum a guate Haut
De, waun´s drauf aunkimmt net sinniert,
ob jetzt ihr Hülf benötigt wird
Sie greift mit zua – und des aa kräftig
Daneb´n geht ihr des Mundwerk mächtig
So wünsch i ihr daß sie´s nia biaßt
wås pfeilgråd aus ihr außeschiaßt
Weu waun a jeder des so måcht
und des daun sågt wås er gråd ´dåcht
daun heart sie´s sicher wirklich boid
wås, 42 bist? — Jetzt wirst oid