Menschen
So laung i in der Oarbeit woar håb i mi beschwert:
de Intelligenz der Leit mit de i´ ´s z´tuan håb is net vül wert.
Waun i denk, då woarn Kolleg´n dabei,
wås i då ertråg´n håb, woar net´s gölbe vom Ei.
De an, de haum g´soff´n — leida,
de aundern woarn nüchtern aa net vül gscheida.
Daun håt´s wölche geb´n, de haum zwoa wås g´oarbeit´,
doch denen ean´ Nåchteil woar Bösoartigkeit.
Aum schlimmst´n woarn åba de, de im Denk´n neutral woarn,
im Haund´ln woarn des nämlich d´greßt´n Noarrn.
Doch net nur d´Kolleg´n, — aa de Kundschåft´n,
woarn teuweis wirklich nur schwer zu verkråft´n.
Eana ålle Tåg des sölbe erklär´n is a Kunst,
waunst gaunz genau waßt:´s is wieda umsunst.
Se haum´s zwoar net bes g´mant, wollt´n mi net sekkier´n,
åba vül Dummheit geht aa aun de Nier´n.
Då håb i an g´håbt, der håt mi jedesmoi quölt,
der Hintergrund woar: eam håt a Aunspråch g´föhlt.
Doch maunchmoi woari aa gaunz z´fried´n,
haum sa si´mit blede Fråg´n für mi entschied´n:
Wollt´ns mei Meinung zu wås hearn,
haßt des doch nur: — se haum mi gern.
Ihr kennts des jetz seg´n so wias ihr wollt´s,
åba des G´fühl erfüllt mi heit nu mit Stolz.
Daß i ´s net leicht g´håbt håb im Leb´n,
håt mir a innere Stärke geb´n.
Drum : håbt´s ihr Leit um eich, de eich quöl´n bis auf´s Bluat,
es kummt de Zeit, då woar a des für wås guat:
Hätt´n s´ mi mit eanara Bledheit net goar so g´jåg´n,
hätt mi woahrscheinle da Pensionsschock daschlåg´n.